Thursday, March 6, 2008

पहाट...


त्या उंच कड्याच्या टोकाशी...

पहुडलेलो... आपण दोघेच...

शांत निरव रात्र...

चांदण्या अगदी हाती आलेल्या जणू...

आणि खालची भयाण दरी...

ती कधीच हरवली अंधारात...

तू मी आणि चांदण्या मात्र...

डोळा कधी लागला समजलंच नाही...

डोळे हळुहळू उघडताना...

दिशा उजळू लागल्यात...

खालची खोल खोल दरी...

आता अधिकच भयाण वाटत्ये...

मी धडपडतोय तुला जागवायला...

पण त्याआधीच पसरल्येत सोनेरी किरणे...

तुझे डोळे उघडता उघडता...

खोल दरी प्रकाशाने भरुन गेली कधीच....