शाळेच्या ग्राउंडमधला एक मोठ्ठा दगड...
लपाछपी खेळताना राज्य घ्यायची जागा,
पिंट्याला ’राज्य घे राज्य’ म्हणून तिथेच रडवलेलं...
लोखंडे बाईंचा पहिला प्रसाद मीच खाल्लेला,
त्याच दगडावर आख्या शाळेसमोर पूर्ण दिवस अंगठे धरुन मी उभा...
काडेपेट्यांचे छाप, नाणी, तिकीटं, पेनं, बिल्ले,
यांच्या समजुतदार देवाणघेवाणीचा तोच साक्षीदार...
आणि हो!! पिंकी घरी जाताना, तिला त्याच्याआडूनच तर बघायचो
,तिलाही ते माहित असल्याचं, मला फार उशीरा कळलं...
आता शाळा renovate केल्ये, परवाच जाउन बघुनसुद्धा आलो...
त्या दगडाच्या जागी आता, संगमरवरी कट्टा केलाय...
संगमरवर गुळगुळीत असतो आणि दगड खडबडीत,
बघितल्यावर वाटतंय असं उगीच वाटायचं मला याआधी....
No comments:
Post a Comment