त्या उंच कड्याच्या टोकाशी...
पहुडलेलो... आपण दोघेच...
शांत निरव रात्र...
चांदण्या अगदी हाती आलेल्या जणू...
आणि खालची भयाण दरी...
ती कधीच हरवली अंधारात...
तू मी आणि चांदण्या मात्र...
डोळा कधी लागला समजलंच नाही...
डोळे हळुहळू उघडताना...
दिशा उजळू लागल्यात...
खालची खोल खोल दरी...
आता अधिकच भयाण वाटत्ये...
मी धडपडतोय तुला जागवायला...
पण त्याआधीच पसरल्येत सोनेरी किरणे...
तुझे डोळे उघडता उघडता...
खोल दरी प्रकाशाने भरुन गेली कधीच....
कृष्णा...
माझ्याहातुन घडतील शंभर अपराध,
याची योजना तयारच होती तुझी,
फक्त अपराध करणं तेवढं माझ्या हाती...
आम्ही सगळे तुझीच रुपं ना रे?
मग हा सर्व खेळ मांडलासच कशाला?
अन त्यातही मी असला रडका गडी का?
कदाचित एक इशारा द्यायचा असेल तुला,
माझ्या उदाहरणावरुन... हा खेळ खेळणा-यांना...
पण मग यासाठी माझीच निवड का?
छे!छे! राग, दु:ख, व्यथा काहिच नाही...
निव्वळ पडले काही प्रश्न.... म्हणून...
खरंतर एक सुख अर्जुनालाही नाही लाभलं...
फार कमी जणांसाठी, देवा तुझं सुदर्शन धावलं...
असं तुझं 'सुदर्शन'... ते तर फक्त मलाच झालं....
